Czy możliwa jest sztuka po Holokauście? Powieść Imre Kertésza stanowi próbę odpowiedzi na to pytanie, przebraną w kostium ironicznego kryminału.

Bohaterem książki jest urodzony w Auschwitz pisarz B., którego poznajemy już po jego samobójczej śmierci w latach 90., narratorem - niejaki Keserü, lektor wydawniczy, zafascynowany postacią zmarłego. Keserü, wiedziony obsesją odkrycia w spuściźnie B. "powieści życia", pewnego dnia odnajduje w jego papierach sztukę "Likwidacja", proroczy utwór, w którym zmarły precyzyjnie przewidział zachowania bliskich sobie osób w chaosie transformacji. B. odbiera sobie życie nie mogąc znieść miałkości sytuacji, w której się znalazł, pretensji i wzajemnego obrzucania się błotem, a z zapisków i wspomnień stopniowo wyłania się tajemnica jego śmierci.

Tak - mówi Kertész - sztuka po Holokauście jest możliwa, lecz jedynie, gdy sprzeciw wobec rzeczywistości pozostaje miarą i kamieniem węgielnym istnienia.

"Likwidacja", przejmująco nawiązująca do tematyki poruszonej w "Kadyszu", stanowi godną kontynuację wielkiej trylogii Kertésza - "Los utracony", "Kadysz za nienarodzone dziecko" i "Fiasko - poszerzając ją do rozmiarów tetralogii.

"Tak to jest, gdy Ja nie może się dalej umacniać przez opór, gdy rzeczywistość gubi się w mało znaczących szczegółach."
Imre Kertész

Imre Kertesz (ur. 1929) - więzień obozów Auschwitz i Buchenwald; pisarz i tłumacz (m.in. Nietzschego, Freuda i Hofmannsthala). Autor powieści, m.in. "Los utracony" (1975; wydanie polskie 2002), "Fiasko" (1988) oraz "Kadysz za nienarodzone dziecko" (1990; w Polsce - 2003). Powieści te, połączone wspólnotą obozowych przeżyć bohaterów, nazwane zostały przez krytyków "trylogią ludzi bez losu", którą Likwidacja poszerza do wymiarów tetralogii. Kertesz publikował także opowiadania i eseje, tłumaczone na kilkanaście języków. Laureat literackiej Nagrody Nobla 2002 oraz wielu nagród węgierskich i zagranicznych.